چه نويسم!

هر چه می نويسم پنداری دلم خوش نيست و بيشتر آنچه در اين روزها نبشتم همه آن است که يقين ندانم که نبشتنش بهتر است يا نا نبشتنش.

ای دوست! نه هرچه درست است و صواب بود،روا بود که بگويند... و نبايد که در بحری افکنم «خود» را که ساحلش پديد نبود،و چيزها نويسم بی خود که چون وا« خود» آيم بر آن پشيمان باشم و رنجور  

 ای دوست ميترسم...و جای ترس دارد...از مکر سرنوشت

حقا و به حرمت دوستی،که نميدانم که اين که مينويسم راه سعادت است که ميروم يا راه شقاوت؟

و حقا،که نميدانم که اين که نبشتم طاعت است يا معصيت؟

کاشکی که يک بارگی نادان شدمی تا از خود خلاصی يافتمی!

چون در حرکت و سکون چيزی نويسم،رنجور شوم از آن به غايت!

چون احوال عاشقان نويسم نشايد،

چون احوال عاقلان نويسم،هم نشايد،

و هرچه نويسم،هم نشايد،

و اگر هيچ ننويسم هم نشايد،

و اگر گويم نشايد،

و اگر خاموش گردم هم نشايد،

و اگر اين وا گويم نشايد و اگر وا نگويم هم نشايد...

...و اگر خاموش شوم هم نشايد!